Teater en hynderride

Justerjûn mei Sjoeke-Marije nei toaniel. In hiel bysûnder stik, spile mei miniaturen op it toaniel en dat seagen je dan projekteard op in grut skerm. It gong oer de Earste Wrâldoarloch, dat wie in ferskriklike oarloch, dy’t ‘m foar in grut part ôfspile yn de loopgraven. En it wie krekt as sieten je sels ek yn de loopgraven en makken je mei wat dy soldaten ek meimakken. Hjirûnder wat de Harmonie op harren webside d’r oer seit. Ik fûn it prachtich en yndrukwekkend en ik gong alhiel yn it stik mei, mar Sjoeke-Marije koe d’r net yn weiwurde. Nei ôfrin praten wy oer it stik en fertelde ik it ien en oar oer WO I, wat ik dêr fan wit en hoe’n yndruk as it boek Von Westen nichts Neues op mei makke hie jierren en jierren lyn. En doe konkludearden wy dat it mei komt omdat sy net folle fan WO I wit dat sy net in soad mei it stik hie. Spitich is dat, dat d’r op it fuortset ûnderwiis net mear oandacht foar (west) is.



De grote oorlog - Hotel Modern, een miniatuurfestival
BEELDEND THEATER - Het Rotterdamse theatercollectief Hotel Modern maakt voorstellingen waarin animatiefilm, beeldende kunst, toneel, spel met objecten en muziek op fascinerende wijze samensmelten. Het gezelschap bestaat uit Arlène Hoornweg en Pauline Kalker, beiden afgestudeerd aan de Arnhemse Toneelschool, en beeldend kunstenaar, maquettemaker en performer Herman Helle. Per project werken zij samen met andere kunstenaars, acteurs en componisten. Hun voorstellingen, waarin maquettes een belangrijke rol spelen, trekken zowel in Nederland als daarbuiten de aandacht. Met name ‘De grote oorlog’ en ‘Kamp’ kregen veel waardering. Beide voorstellingen zijn te zien in het driedaagse festival dat De Harmonie aan Hotel Modern wijdt.

De grote oorlog
Deze live gespeelde animatie over de Eerste Wereldoorlog maakt de ervaringen van soldaten in loopgraven intens voelbaar. Het publiek ziet hoe de landschappen van het westelijk front door de acteurs in het klein worden nagebouwd met zaagsel en potgrond. Roestige spijkers en bosjes peterselie verbeelden begroeiing . Gaandeweg verandert dit vriendelijke akkerlandschap door het krijgsgewoel met plastic soldaatjes en miniatuurtanks in een giftige wond van modder. De oorlogshandelingen worden geregistreerd met vingercamera’s, live gemonteerd en levensgroot geprojecteerd op een doek. Het resultaat is angstaanjagend realistisch. Door contactmicrofoons, vervorming en versterking klinkt een klopje op tafel als een granaatinslag en het afstrijken van een lucifer als ontsnappend mosterdgas. Gecombineerd met het voorlezen van fragmenten uit authentieke brieven die soldaten vanuit de loopgraven schreven aan hun geliefden, levert dat een heel bijzondere voorstelling op.



Fan ‘e moarn ha Sjoeke-Marije en ik foar it earst tegearre hynderriden. Sy hat eartiids as bern/jongere in soad op les west en ek faak op ponykamp, dus sy is in betûft rydster. We ha no tegearre les hân, en sy hat ek noch it nedige leard! It summum wie wol dat wy de lêste 20 menuten bûten troch de fjilden riden ha, mei ús lesjouster (op in Frysk hynder) foarop. En dêr dogge je it foar, dat is wol sa prachtich om mei dy hynders bûtendoar te riden, de fûgels dy’t je hearre, de sinne skynt en dêr ride je yn de natoer. It wie geweldich.
Doe ’t ik in bern wie hienen wy op ‘e pleats noch twa hynders en rieden myn broer en ik faak troch it lân op dy hynders. Wy wienen in jier as 10, 11. Fansels sûnder sadel want dat hienen jo doe net! Wy fleagen dan troch de fjilden en altyd yn galop, want dat wie it spektakulêrst. No tink ik wol: hoe fertrouden ús âlders dat, it hie ek noch wol raar beteare kinnen as wy d’r yn folle faart ôf rekke wienen.